کنوانسیون‌های ژنو که ریشه آن‌ها به توافق‌های بشردوستانه قرن نوزدهم بازمی‌گردد، پس از جنگ جهانی دوم به چارچوبی جامع برای تنظیم رفتار انسانی در مخاصمات مسلحانه تبدیل شدند. این اسناد با تدوین چهار کنوانسیون اصلی، به حمایت از مجروحان و بیماران نظامی، نیروهای دریایی آسیب‌دیده، اسیران جنگی و به‌ویژه غیرنظامیان در جریان جنگ و اشغال سرزمین‌ها می‌پردازند و هسته اصلی حقوق بین‌الملل بشردوستانه را شکل می‌دهند. هدف بنیادین این نظام حقوقی، کاهش رنج انسانی، تضمین حداقل استانداردهای رفتاری و جایگزینی قواعد عرفی پراکنده جنگ با هنجارهای الزام‌آور بین‌المللی بوده است. با وجود اهمیت و نقش تعیین‌کننده کنوانسیون‌های ژنو در حفاظت از افراد غیرجنگجو و ترویج ارزش‌های بشردوستانه، اجرای آن‌ها در جنگ‌های معاصر با چالش‌های جدی مواجه شده است. تغییر ماهیت درگیری‌ها، گسترش نقش بازیگران غیردولتی، ابهام در تشخیص وضعیت مخاصمه مسلحانه و ضعف سازوکارهای پاسخگویی، زمینه نقض گسترده این کنوانسیون‌ها را فراهم کرده است.

 

برای مطالعه متن کامل این یادداشت، به اینجا مراجعه کنید...