این نشست توسط «گروه پژوهشی حقوق بشر دانشگاه اصفهان» با هدف تحلیل کارنامه حقوق بشری ایران برگزار شد. در این نشست، دکتر خسروشاهی با تفکیک مباحث حقوق بشر به سطوح بنیادین و روبنایی، تأکید کرد که بدون حل مسائل ریشه‌ای نمی‌توان در سطح عملیاتی به پیشرفت رسید. او با نقد مبانی حقوق بشر غربی به‌ ویژه مفهوم حقوق طبیعی که محل اختلاف فلاسفه است، تصریح کرد که تکیه بر مبانی متزلزل موجب چندپارگی در تفسیرهایی همچون عدالت یا تبعیض می‌شود. وی همچنین یادآور شد که در نگاه اسلامی، کرامت و حق حیات مطلق و دائمی نیست و می‌تواند در اثر رفتار فرد تغییر کند. او نمونه‌هایی چون حدود، قصاص و تعزیر را ذکر کرد و در مقابل به یکی از موفقیت‌های ایران یعنی مشارکت سیاسی زنان در سطوح مختلف اشاره نمود. در ادامه، دکتر راعی با مرور مفاهیم کلیدی حقوق بشر از جمله توسعه پایدار، عدالت، صلح و امنیت و کرامت انسانی اظهار داشت که نظام بین‌المللی حقوق بشر با بهره‌گیری از سازوکارهای جهانی و نهادهای مختلف، به مرحله‌ای رسیده که توان اثرگذاری گسترده بر کشورها دارد. او چالش اصلی جمهوری اسلامی ایران را تقابل دو الگوی حکمرانی دانست: یکی مبتنی بر لیبرال‌ دموکراسی غربی و دیگری الگوی دینی که ایران از آن پیروی می‌کند. به باور او، همین تفاوت مبنایی، علت بخش بزرگی از فشارهای سیاسی و حقوق بشری علیه ایران است. دکتر راعی همچنین با اشاره به مفهوم «آسیب‌پذیری» در ادبیات حقوق بشر، مباحث مرتبط با زنان، خانواده و پوشش را نمونه‌ای از تعارض قرائت‌های متفاوت دانست و یادآور شد که بسیاری از ایده‌های نسل سوم حقوق بشر در منابع اسلامی نیز قابل ردیابی است. در پایان نشست، استادان و دانشجویان پرسش‌ها و دیدگاه‌های خود را مطرح کردند. 

 

گزارش کامل نشست را در اینجا بخوانید...