با ظهور انرژی هسته‌ای در قرن بیستم، جامعه جهانی بیش از هر موضوع دیگری نگران استفاده از آن در تولید سلاح‌های با قدرت تخریب بالا شد. پایان جنگ جهانی دوم، آغازگر عصر اتمی گردید و طی سال‌های ۱۹۴۵ تا ۱۹۶۴، در بستر ژئوپلیتیک جنگ سرد و فقدان سیاست‌های مؤثر خلع سلاح، کشورهایی مانند ایالات متحده، شوروی، بریتانیا، فرانسه و چین به قدرت‌های هسته‌ای تبدیل شده و آزمایش‌های گسترده‌ای در هوا، زمین و دریا انجام دادند. این آزمایش‌ها نه تنها تهدیدی برای صلح و امنیت بین‌المللی هستند، بلکه با آلودگی محیط‌زیست و پیامدهای سلامتی مانند سرطان و بسیاری دیگری از مشکلات جسمی، بر جوامع محلی و حقوق بشر نیز اثرات جدی دارند. نمونه‌هایی مانند آزمایش‌های فرانسه در اقیانوس آرام و ایالات متحده در جزایر مارشال، نشان‌دهنده تأثیرات زیست‌محیطی، جابه‌جایی اجباری جمعیت و نقض حقوق انسانی است.

با وجود تلاش‌هایی برای کنترل تسلیحات هسته‌ای، همچنان نواقص و چالش‌هایی در اجرای کامل این توافق‌ها وجود دارد. معاهدات حقوق بشر، هرچند به طور مستقیم به آزمایش هسته‌ای نمی‌پردازند، اما با تأکید بر حق حیات، سلامت و محیط‌زیست سالم، مبنایی برای پیگیری تأثیرات منفی آزمایش‌ها فراهم می‌کنند. اقدامات داوطلبانه کشورها، فشار عمومی و کنشگری سازمان‌های مدنی در برخی مناطق، باعث افزایش نظارت و کاهش آزمایش‌های هسته‌ای شده است. با این حال، رقابت تسلیحاتی و ترس متقابل مانع ایجاد امنیت جامع و جرم‌انگاری کامل استفاده از این سلاح‌ها شده است.

 

برای مطالعه متن کامل این یادداشت، به اینجا مراجعه کنید...